Dziedziniec zewnętrzny – Wawel
Aby w pełni ogarnąć „płaskowyż wawelski”, wystarczy przebyć niewielki odcinek pomiędzy wejściem do katedry wawelskiej (po lewej) i wolno stojącym budynkiem wikarówki (po prawej). Przestronny plac dziedzińca zewnętrznego ma kształt nieregularny i obniża się lekko ku południowemu zachodowi. Po lewej (wschodniej) stronie, obok katedry, wznosi się Zamek Królewski, do którego wiedzie cofnięta w głąb zabudowań brama. Dalej widać masyw budynków nad dawnymi kuchniami królewskimi, zza których sterczy Baszta Senatorska z XV w. (zwana też Lubranką), wykorzystywana jako więzienie dla senatorów. Na wprost, czyli wzdłuż południowej granicy placu, ciągną się częściowo odtworzone mury obronne z – także częściowo odtworzoną – Basztą Tenczyńską, przy której za czasów Jagiełły zorganizowano zwierzyniec. Obowiązek dokarmiania mieszkających w nim dzikich zwierząt spoczywał na Żydach krakowskich. Dalej w kierunku zachodnim była jeszcze Baszta Szlachecka (gdzie więziono szlachciców), Baszta Panieńska (więziono tu kobiety) oraz Baszta Sandomierska. Wielki budynek po-austriackiego szpitala pomiędzy Basztą Sandomierską a Basztą Złodziejską (tak, tak – więziono w niej złodziei) zamyka plac od strony zachodniej. Obok Baszty Złodziejskiej znajduje się wylot południowego traktu na Wawel oraz zejście do Smoczej Jamy. Od północy stoją domy kapitulne i budynek seminarium duchownego. W centrum placu zachowało się niewiele, bo jedynie fundamenty dwóch średniowiecznych świątyń: św. Jerzego (niedaleko wikarówki) i św. Michała (bliżej zabudowań strony zachodniej) oraz fundamenty domu kanonika Jana Borka (koło punktu gastronomicznego po stronie południowej).
