Kościół Pijarów
Kościół Pijarów pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego, wybudowany w latach 1714-1727 przez Kaspra Bażankę, jest przykładem radosnego baroku, który raczej wzbudza zachwyt niż przytłacza przesadną ilością zdobień. Niewielkich rozmiarów fasada – dzieło Francesca Placidiego, widoczna od samego Rynku, jest estetyczną nagrodą dla tych, którzy przemierzą ul. św. Jana. W pełnym przepychu wnętrzu świątyni największe wrażenie robi iluzjonistyczna polichromia sklepienia w nawie głównej autorstwa Franciszka Ecksteina z Moraw, wydłużająca optycznie nawę i korpus. Oświetlenie i kolorystyka malowideł w prezbiterum dają złudzenie unoszącego się pod sklepieniem dymu. Po prawej stronie ołtarza głównego mieści się urna z sercem XVIII-wiecznego reformatora oświaty polskiej – pijara Stanisława Konarskiego, którego popiersie widnieje nad wejściem do kościoła. Drzwi pod schodami na poziomie chodnika prowadzą do tak zwanego „dolnego kościoła”, w którym w czasie Wielkanocy wystawia się Grób Chrystusa, a od 1980 r. urządzane są wystawy rzeźby religijnej.
Do kościoła Pijarów przylega od strony wschodniej (to już ul. Pijarska) Arsenał Miejski pochodzący z XV w., w którym pierwotnie przechowywano broń wykorzystywaną do obrony miasta. W XIX w. umieszczono tu część zbiorów Czartoryskich.
