Plac Mariacki i kościół św. Barbary
Przez południową kruchtę obok kaplicy św. Walentego można wyjść na plac Mariacki, należący do najpiękniejszych zakątków miasta, z kameralnym kościołem Jezuitów pod wezwaniem św. Barbary. Uroda fasady świątyni, wyglądającej przy sąsiedniej budowli niczym miniaturka, robi o wiele większe wrażenie niż jej barokowe wnętrze. Przy lewej, czyli północnej ścianie kościoła zachowała się późnogotycka kaplica z przełomu XV i XVI w. z wyrzeźbioną przez artystów z kręgu Wita Stwosza grupą Chrystus w Ogrojcu. Dawniej żywy kult „Ogrojca” – miejsca Męki Pańskiej – zaniknął, a współcześni wierni zanoszą szczególnie gorące modły do boleściwej Matki Boskiej, której rzeźba, tzw. Pieta, znajduje się po lewej stronie ołtarza głównego. Wykonał ją w na początku XV w. Mistrz Pięknych Madonn.
Kościół św. Barbary został wzniesiony w 1399 r. na miejscu kaplicy pogrzebowej (stojącej w centrum cmentarza miejskiego) podobno rękami budowniczych świątyni Mariackiej, którzy w taki właśnie pożyteczny sposób wykorzystywali wolny czas i nadwyżki materiału.
Pomiędzy kościołem Mariackim a św. Barbary można przejść na podłużny Mały Rynek, w średniowieczu drugi co do wielkości plac targowy miasta. Nazywano go także Tandetą z uwagi na gorszą jakość sprzedawanych tu towarów. Większość tutejszych domów pochodzi z XIV i XV w., a wspierające je skarpy dobudowano w XVII i XVIII stuleciu.
